Łódź wiadomości z ostatniej chwili! Najnowsze wydarzenia i historia miasta | MoboBlog

Łódź miasto 18 rzek i mniejszych kanałów wodnych. Poznaj genezę nazwy miasta i historię Łodzi.

Łódź jest stolicą województwa łódzkiego i położona jest w centrum Polski, gdzie krzyżują się najważniejsze szlaki komunikacyjne, w tym autostrady A1 i A2. Pod względem geograficznym czwarte co do liczby ludności miasto jakim jest Łódź, rozwija się na styku Wzniesień Łódzkim oraz Wysoczyzny Łaskiej. W granicach miasta przepływa 18 rzek oraz mniejszych kanałów wodnych. Teoretycznie teren jest nizinny, ale szczególnie w południowej części miasta w dzielnicy Górna łatwo można dostrzec piętrzące się wzniesienia. Różnica wysokości pomiędzy najwyższym a najniższym punktem w Łodzi to aż 120 metrów. Miasto Łódź podzielone jest na pięć dzielnic, trzydzieści sześć osiedli oraz niezależnie pięćdziesiąt sześć okręgów tzw. systemu informacji miejskiej.

Początki Łodzi. Od małej osady rolniczej do dużego miasta przemysłowego w Królestwie Polskim. Początki Łodzi niczym specjalnym nie wyróżniały się na przestrzeni wieków. Powstało ono na rozległych terenach leśnych i mokradłach, zapewne tuż przy niewielkiej rzece. Był to dość charakterystyczny krajobraz średniowiecznej Polski, gdzie w bezludnych puszczach poprzecinanych moczarami i strumieniami z czasem zaczęto się osiedlać w dogodnych miejscach, wdzierając się w dziką gęstwinę. Mimo tego, że ziemia łódzka położona jest w centralnej Polsce, pomiędzy Odrą i Wisłą, a jej sąsiadami są historyczne regiony takie jak Pomorze, Wielkopolska, Śląsk, Małopolska czy Mazowsze, to nigdy łódzkie nie wykształciło w sobie jako takiej nazwy własnej. Śledząc historię Polski można także odnieść wrażenie, że jako taka nie stanowiła nigdy samoistnego bytu. Zarazem to tutaj można zauważyć wpływ kulturowy jej sąsiadów zatem łódzkie jest to region najbardziej uniwersalny w skali kraju. W skali całego kraju istotną rolę we wczesnym średniowieczu i w okresie późniejszym odgrywały rzeki w procesie tworzenia się społeczności. Dlatego pierwsze jednostki plemienne osiadły pierw wzdłuż Odry i Wisły, a dopiero potem przemieszczały się w głąb czyli w rejon centralnej Polski położony pomiędzy nimi. Można pokusić się stwierdzeniem, że łódzkie zostało zaludnione siłą rzeczy już w późniejszym okresie, gdzie naturalne było że obszary te nie mogły pozostać opuszczone.

Legenda głosi, że do miejsca gdzie dzisiaj wyrosła Łódź, dopłynął z trudem niejaki Janusz swą łodzią. Kiedy nie mógł już płynąć dalej, bo dno rzeki było zbyt płytkie, wyszedł na brzeg, wyciągnął swą łódź i pobudował w tym miejscu swoją chatę. I tak z biegiem lat powstały kolejne, gdzie zamieszkali jego potomkowie i kolejni mieszkańcy. Przez kolejne wieki osada się rozrastała, powstał kościół oraz rynek. Na pamiątkę początków osady, niewielką rzeczkę nazwano Łódką - na pamiątkę owego Janusza, który przypłynął w te tereny.

Historycznie pierwsze wzmianki pisane o Łodzi pojawiają się w dokumentach datowanych na 1332 rok. Już w lipcu 1423 roku król Władysław Jagiełło nadał Łodzi przywilej lokacyjny, a dalszy rozwój miasta opierano głównie na rolnictwie. W połowie XVI wieku Łódź liczyła od 650 do 800 mieszkańców. Tak naprawdę dopiero XIX wiek przyniósł prawdziwy rozwój miasta, kiedy przybyli do niego kupcy i rzemieślnicy, na fali rozwoju przemysłowego Królestwa Polskiego. W 1820 roku, za sprawą działań Rajmunda Rembielińskiego, Łódź zaliczono do miast fabrycznych co pozwoliło rozwijać się ośrodkowi miejskiemu w centralnej Polsce praktycznie aż do lat 90. XX wieku - jako największy ośrodek przemysłu tekstylnego w Polsce. W zasadzie sto lat wystarczyło Łodzi, by z małego prowincjalnego miasta przeobraziła się w duży ośrodek miejski. Od wspomnianego 1820 roku do 1880 roku Łódź weszła w fazę bardzo szybkiego rozwoju przemysłu, by liczba mieszkańców wzrosła z 32 tysięcy do przeszło 300 tysięcy mieszkańców pod koniec XIX wieku.

Ulica Piotrkowska w Łodzi ze swoimi woonerfami i zabytkowymi kamienicami

Jeśli chcesz zasmakować prawdziwego życia nocnego w Łodzi to musisz udać się na ulicę Piotrkowską. Jest to jedyne miejsce w Polsce, gdzie większość klubów muzycznych zlokalizowanych jest w jednym miejscu. Kończąc zabawę w jednym, bez przeszkód można przejść do kolejnego lokalu spośród wielu rozsianych wzdłuż tej najważniejszej ulicy w mieście Łodzi. Nie będzie też przesadą jeśli napisze się, że ulica Piotrkowska żyje od rana do nocy, gdyż w ciągu dnia, w ciepłe dni wszystkie lokale gastronomiczne rozstawiają swoje ogródki dla gości, w których odwiedzający mogą ochłodzić się złocistym trunkiem.

Ulica Piotrkowska to dawny trakt komunikacyjny łączący Zgierz z Piotrkowem Trybunalskim, przy którym powstała mała osada wiejska Łódź. Z czasem gdy miasto rozwinęło się w okresie rewolucji przemysłowej, również ulica Piotrkowska od 1821 roku nabrała charakteru głównej ulicy miasta. Wtedy też nadano jej obecny bieg, układ przecznic oraz zaprojektowano plac Wolności (Rynek Nowego Miasta). Z czasem wzdłuż traktu powstały kamienice, przedstawicielstwa firm przemysłowych, swoje rezydencje mieli przemysłowcy a na wolnych parcelach tworzono ogrody.

Za początek ulicy Piotrkowskiej na jej północnym krańcu stanowi Plac Wolności założony na rzucie ośmioboku. Zwany także Nowym Rynkiem ponieważ było to centrum powstającego wtedy Nowego Miasta z inicjatywy Rajmunda Rembielińskiego, na południe od starego miasteczka Łódź. Wokół niego, zgodnie życzeniem inicjatora, powstawały tylko murowane piętrowe kamienice, w tym kościół i ratusz. Późniejsze zmiany w zabudowie zniszczyły początkową harmonię układu kamienic wokół Placu Wolności, który usytuowany był na kulminacji terenu. Na przełomie XIX i XX wieku Rynek Nowego Miasta stanowił główne centrum życia publicznego. W 1930 roku w samym centrum Placu Wolności ustawiono pomnik Tadeusza Kościuszki według projektu autorstwa Mieczysława Szubelskiego. W czasie II wojny światowej pomnik został zniszczony. Na szczęście został on zrekonstruowany wedle oryginału i ponownie ustawiony 22 lipca 1960 roku w tym samym miejscu.

Współcześnie ważnym elementem miejskiego pejzażu w Łodzi są woonerfy czyli zasadzone drzewa wkomponowane w układ architektoniczny ulicy. Odcinki tych dróg są zamknięte całkowicie lub częściowo dla ruchu kołowego i oddane pieszym. Pierwszy taki woonerf powstał na ulicy 6 sierpnia bezpośrednio przy ulicy Piotrkowskiej w Łodzi. Zyskał on tak duże uznanie wśród mieszkańców, że w ostatnim czasie powstały kolejne w innych częściach Łodzi.

Od 1999 roku wzdłuż ulicy Piotrkowskiej ustawiane są rzeźby znanych postaci związanych z Łodzią, wykonane z brązu, które tworzą tzw. Galerię Wielkich Łodzian. Ponadto na odcinku od ulicy 6 sierpnia do Pasażu Rubinsteina znajduje się Aleja Gwiazd - aktorów i reżyserów - na wzór amerykańskiego Hollywood. Pierwszą mosiężną gwiazdę wmurowano w chodnik w 1998 roku dla aktora Andrzeja Seweryna. Tak jak wspomniałem na samym początku, dzisiaj ulica Piotrkowska w Łodzi pełni rolę najważniejszego miejsca rozrywkowo - kulturalnego w mieście. Swoje siedziby na niej lub w pobliżu mają najważniejsze urzędy, duże korporacje oraz sklepy, restauracje i puby. Również na Piotrkowskiej organizowane są różne duże wydarzenia muzyczne jak festyny, marsze czy uroczystości państwowe.

Na sam koniec nie można nie wspomnieć o najciekawszej imprezie cyklicznej odbywającej się w Łodzi czyli festiwalu świateł - Light Move Festival. Light Move Festival to połączenie historycznej tożsamości Łodzi z elementami sztuki wizualnej i multimedialnego przekazu w nowoczesnym wydaniu. Festiwal to ruch i dynamika, światło, projekcja, animacja, sztuka kinetyczna, dźwięk, barwa, rzeźby i instalacje świetlne. W wielu częściach Łodzi, zaczynając od ulicy Piotrkowskiej, na wybranych budynkach prezentowane są iluminacje świetlne wraz z towarzyszącą muzyką. Efekt wart odwiedzenia Łodzi w czasie fesiwalu świateł i zobaczenia jak wtedy prezentują się najważniejsze zabytki i ciekawe zakamarki miasta w godzinach nocnych.

Księży Młyn w Łodzi - dawny kompleks fabryczny Karola Scheiblera

Na sam koniec naszej krótkiej wycieczki po Łodzi z najważniejszymi miejscami, warto a nawet trzeba zobaczyć zespół fabryczno - mieszkalny Karola Scheiblera potocznie zwany Księżym Młynem. W 1870 roku rozpoczął on budować tam zespół fabryk włókienniczych i obiektów towarzyszących, które z czasem zaczęły pełnić samowystarczalną rolę. Działały tam, zaczynając od fabryk a kończąc na obiektach użyteczności publicznej jak straż ogniowa, szpital, sklepy a nawet dedykowana bocznica kolejowa. W całości wszystko tworzy spójny kompleks urbanistyczny Księży Młyn, który w 2015 roku został uznany za pomnik historii. Jeszcze wcześniej, bo w 1971 roku zespół Księży Młyn został uznany za zabytek architektury przemysłowej. Dziś ten rejon Łodzi jest magnesem przyciągającym turystów, artystów i fotografów. W niebanalnych przestrzeniach pofabrycznych organizowane są ciekawe wydarzenia kulturalne, festiwale, pokazy mody, a dawne wille i pałace są dziś siedzibą muzeów i szkół wyższych.

Karol Wilhelm Scheibler to postać bardzo istotna dla Łodzi, ze względu na swoje uzdolnienia, zwłaszcza natury technicznej nabyte jeszcze we wczesnej młodości. Urodził się w prowincji Nadreńskiej, w Montjou nieopodal Akwisgranu, 1 września 1820 roku, jako syn tamtejszego fabrykanta sukna. Mając 14 lat zaczął nabierać doświadczenia w fabryce w Venders należącej do jego wuja Guustawa Pastora. Znają angielski i francuski pracował tam jako tłumacz i zarazem pomocnik inżynierów, mechaników i przędzalników, przybyłych z Anglii. Cztery lata później został już samodzielnym dyrektorem przędzalni. W rok potem przeszedł do słynnej przędzalni Johna Cockerilla w Leodyum, co pozwoliło mu odbyć kilka podróży do Anglii, Szkocji i Francji.

W 1842 roku rząd angielski zezwolił na wywóz maszyn z Anglii, co sprawiło że Karol Scheibler przeniósł się do Voslau pod Wiedniem. Po wybuchu zamieszek w tamtej okolicy, w 1848 roku przeniósł się do Królestwa Polskiego. W Ozorkowie został dyrektorem przędzalni po decyzji Hneryka Schlossera. Tam poślubił siostrzenicę Schlossera, Annę Wernerównę.

Po śmierci swojego pracodawcy Henryka Schlossera, przyszły potężny przemysłowiec przesiedlił się do Łodzi z majątkiem wynoszącym 100 000 rubli. Tam od razu otrzymał bezpłatnie dużą przestrzeń gruntów miejskich. Niezwłocznie też założył ogromną fabrykę wyposażoną w 18 000 wrzecion. Jako pierwszy w kraju wprowadził warsztaty mechaniczne, które doprowadziły do swego rodzaju buntu. Po tym jak je opanował, wznowił działalność swojego przedsiębiorstwa i rozszerzył jego działalność.

Zakłady Karola Scheiblera znane dzisiaj jako Księży Młyn, tworzyły swego rodzaju miasteczko w mieście Łodzi. W chwili śmierci Scheiblera 13 kwietnia 1881 roku pracowało u niego około 6 000 robotników. Pobudował on dla nich domy robotnicze, szpital pod wezwaniem św. Anny, aptekę, dwie szkoły dla 200 dzieci robotników. Nazywano go słusznie królem bawełnianym.